Mooi is het allerminst.

Veel werkgevers geven corona en Gen Z de schuld. De focus en behoefte van werknemers is anders geworden; hybride werken is de norm, net als minder uren werken, meer salaris en workations. Het kan allemaal niet op. Voor de werknemer dan. De werkgever zit met z’n handen in het haar en vraagt zich af: ‘hoe ga ik het voor elkaar krijgen om mensen aan te trekken?’. Het antwoord daarop zie je overal.  

Je kunt niet links of rechts kijken of je ziet wel een busje of een poster met blije stock-koppen erop en de altijd inspirerende tekst ‘Word jij mijn nieuwe collega?’.

Wat denk je zelf?

Nee, natuurlijk niet.

Want wie ben jij dan?

Waar moet ik je van kennen?

Van de poster of je busje? Van je logo?

Voor veel werkgevers is het, net als het frustrerende zoekproces, een gefrustreerde roep in de krapte van de arbeidsmarkt. De gedachte lijkt te zijn: als we maar veel en hard genoeg roepen, komt er vanzelf wel iemand. Dat kan wel zo zijn. Maar als ze zijn aangenomen, blijven ze dan ook? Want voor jou 10 andere werkgevers. 

‍

Nu zijn wij geen tovenaars en hebben we ook niet dé oplossing. Er is nu eenmaal geen quick fix. De krapte op de arbeidsmarkt is niet zomaar opeens voorbij. Het vraagt om een lange adem en een lange termijn investering. Het wordt niet voor niks ‘the war for talent’ genoemd. En een oorlog, daar branden we ons liever niet aan. Waar we ons wel aan willen ‘branden’ is arbeidsmarktcommunicatie, of, een trapje hoger, employer branding.

‍

Geen cohesie.

Een sterk werkgeversmerk bouwen is meer dan over openstaande vacatures communiceren. Het gaat om het vertalen van je waarden, ook wel ‘Employer Value Proposition’ genoemd. Het is een belofte naar je huidige(!) en toekomstige werknemers. De koppeling tussen je merk en je werkgeversmerk is essentieel. Bij een quick fix zie je dat vaak compleet misgaan. Er is geen cohesie.

De juiste mensen vinden die passen bij je merk én tegelijkertijd dicht bij je merk blijven, daar gaat het in de kern om. Je moet zowel intern als extern je belofte waarmaken - verdomd, daar heb je die cohesie weer. Maar het is waar. Jouw medewerkers moeten zich als eerste kunnen herkennen in waar jij voor staat als merk en als werkmerk. Het moet gewoon kloppen.

Als ze zich daarin herkennen en daar oprecht gelukkig van worden, dan heb je een trouwe ‘clan’ aan ambassadeurs te pakken. ’Employee advocacy’ is dan een logische en vaak natuurlijke stap. Door je werknemers te betrekken bij het verspreiden van je merkboodschap worden je eigen mensen ‘influencers’ van jouw merk. Ze willen die influencer zijn omdat ze geloven in je merk, omdat ze trots zijn op hun werk en waarderen hoe jij de dingen doet als werkgever. En je zult begrijpen dat die persoonlijke berichten van de interne ‘clan’ geloofwaardiger zijn en meer betrokkenheid creëren.

Je merk en werkgeversmerk zijn 1 en hetzelfde ding.

Die drive van de werknemer en dat geloof van de buitenwereld is het resultaat van de cohesie tussen merk en werkgeversmerk. Die cohesie gaat bijdragen aan meer leads in een gewone én krappe arbeidsmarkt. Simpelweg omdat alles klopt. En omdat alles klopt helpt het je merk ook weer sterker te worden, omdat je in de breedte zichtbaar bent.

Employer branding is nooit een bijzaak of een ‘sign of the times’, waarop even snel geacteerd moet worden. Het moet onderdeel zijn van je strategie, waarin merk en werkgeversmerk verbonden zijn met elkaar. Het is een strategie die intern trouwe werknemers creëert en extern voor pull zorgt, hoe de markt ook is. Het is de totaalbeleving van je merk. Omdat je merk meer is dan alleen de buitenkant.