Ze zijn natuurlijk niet de enige, maar social media lopen vol met zogenaamd ‘echte verhalen’ of ‘interessante dingen’. Zo passen adverteerders bijvoorbeeld de unieke truc toe om een video staand te filmen want (jawel) dan lijkt het net authentieke content van een smartphone van iemand. Op Facebook of Instagram lijkt dat al snel geloofwaardig. Alleen verraadt vaak het opgedreunde en slecht geacteerde script met net wat te veel copy-kwinkslagen direct de afkomst. Ik heb er een schijthekel aan. Wat mij betreft mag reclame gewoon reclame zijn. Lekker duidelijk. Weet ik waar ik aan toe ben.

‍

‍

Eerlijke reclame verdient een kleine ode

Back in the days, toen reclame nog reclame mocht zijn en er - zo lijkt het - meer moeite werd gedaan om dat te maken wat de gemiddelde mens zou kunnen boeien. Want laten we eerlijk zijn, wie heeft niet kunnen lachen om de commercials van Centraal Beheer of genoten van de ‘walk in closet’ commercial van Heineken of de ‘Vrienden van Amstel’. Een commercialreeks die bijna onbedoeld een televisieserie werd. En wat dacht je van de klassieker ‘Goeiemoggel’ van KPN die nog steeds op veel kantoren te horen is. Of recentelijk, de Kaepernick campagne van Nike die heel gedurfd een mening laat zien. Het zijn voorbeelden van interruptie reclame waarvan je waarschijnlijk de interruptie eigenlijk helemaal niet erg vindt. Omdat ze mooi gemaakt zijn, je raken of gewoon grappig zijn. Dat wil je best zien en dat mag best reclame heten, toch?

‍

‍

Reclame, jakkie

Maar reclame maken is nog steeds een beetje een vieze bezigheid. We verkopen dingen aan mensen die ze niet nodig hebben, is de algemene overtuiging. Dus wat doen we? We noemen onszelf ‘branded content creators’ of iets dergelijks en doen net alsof we geen reclame maken. We verstoppen het in een redactioneel artikel of doen alsof een vriend zojuist een leuke video heeft ge-upload. En dan wordt reclame eigenlijk pas echt vies. Omdat je door dat stiekeme gedoe een factor 100 meer bedrogen uitkomt dan wanneer duidelijk is wat reclame is en wat niet.

‍

Is het doel van dit verhaal elke reclame of content maker eens flink onder de kont te schoppen? Zeker niet en toch ook een beetje wel. Een hele schare weet namelijk prima wat reclame of content maken inhoudt en hoe je dat wegzet. Echter, zo lijkt het een ander deel een worst te wezen en het niet zo te boeien dat het mogelijk schade oplevert aan het merk.

‍

Ik ben er heilig van overtuigd dat als je iets grappigs, ontroerends of boeiends maakt, mensen reclame - en de bijbehorende commerciële boodschap - niet erg vinden. En dat dat goed doet voor je merk. Maar dat stiekeme? Laat maar. Op dat soort momenten mis ik dat reclame gewoon reclame mag zijn, waarbij je in ieder geval zelf de keuze hebt gekregen om het wel of niet te bekijken. Dat is zoveel beter dan er na een klik achter te komen dat je weer niet kreeg waar je op gehoopt had.